ROZDZIAŁ 6

- Hej trybuna! – wrzeszczy Jacobsen, oberkiem podążając przed siebie, w bliżej nieokreślonym kierunku, wykonując skomplikowane akrobacje podczas podskoków. Johana dostrzegasz, jak wstaje ze śniegu i zaczyna otrzepywać kurtkę. Macha ci wesoło.

- To ty sobie tam idź a ja sobie tam idę – tłumaczy ci rzeczowo Romoeren i umyka zanim się orientujesz. Ku Johanowi pielgrzymuje z tobą Hilde. Pielgrzymka to to właściwie żadna, do momentu, kiedy Tom nie zaczyna nucić. Potem śpiewać. Na końcu drzeć pyska tak donośnie, że zagłusza kłótnię małżeńską i za to jeszcze obrywa torebką.

- Szczeżuja – wita się z tobą Johan. Hilde dryga jak panna dworska. Jeśli rzadko cieszysz się na widok Johana, to ten wybuch radości może go zdziwić, ale nie dziwi. A może tego po prostu nie dostrzegasz. Po 15 minutach Anders i Tom zmywają się z trybun. Powinni być na górze i to dawno, co uświadamia im machający Vilberg.

- Co z rodzicami? – pytasz niepewnie. Wzrok Johana jest utkwiony w szczycie skoczni. Na moment jeden z kącików jego ust wędruje w górę. Półuśmiech bez tej zwykłej igraszki po chwili gaśnie.

- Wiedzą – słowo wystarcza. Wiedzą, znaczy nie są zadowoleni. Pewnie rozżaleni. Rozczarowani. Ale może za kilka… miesięcy…może lat… będą potrafili zrozumieć, że ich syn…

- Nie przejmuj się nimi.

- To ty się nimi nie przejmuj. Teraz, kiedy nie mogą wymagać ode mnie…

- Przestań – Johana tu prawie nie ma. Milknie. Nie lubi, kiedy się mu przerywa, ale to nie jest powód, dla którego się nie odzywa.. On po prostu nie chce kończyć tego zdania. Pozwala słowom ulecieć z tym wiatrem, rządzącym się na skoczni. Przechylasz się przez barierkę. Przymykasz oczy.

- Lubię ten cyrk – spoglądasz na niego zdziwiona. Johan spuszcza głowę. Przypominasz sobie, że tak samo wyglądał, gdy przyjechał na święta pierwszy raz od wyprowadzki. Miał taką samą minę i gdy ukradkiem rozglądał się po starych kątach, też jakby mówił „lubię ten cyrk”. Spoglądał na drzwi łazienki, pod którą zazwyczaj toczyły się te najbardziej zażarte boje o uciekający czas. Obserwował to, jak na doskonale wypolerowanych figurkach, szafkach i komodach osiadają drobne pyłki kurzu. Potem przeglądał się w tych samych lśniących talerzach. Słuchał tych samych słów wsparcia, słów zagrzewających do boju i życzeń na kolejne starty. Wtedy wykpiłaś się słowami „wesołych świąt” i przez resztę kolacji, dzielnie znosiłaś oburzony wzrok mamy.

- Mówisz jakbyś miał umierać- prychasz. Doskonale pamiętasz jak czasami psioczył na niesprawiedliwość. Jak na początku bolały go zmienne warunki i niskie noty, gdy starał się jak mógł, a nie wychodziło… Jak potem, gdy rzekomo zrozumiał sens tego niesprawiedliwego sportu, wpadał do domu i gdy tylko mógł, próbował pouczać cię, że wszystko trzeba umieć znieść. Do tej pory nie wierzysz, że mówił szczerze. Widziałaś ten zawód w jego oczach, gdy przyjeżdżał na kilka dni po nieudanym starcie. Widziałaś walkę, którą toczył sam ze sobą, gdy miał zepsuty sezon już w połowie. Ale przede wszystkim powalał cię ten ośli upór, który ciągle wiódł go do przodu i nie pozwalał ani na chwilę zwątpić.

- Niewiele mi brakuje. Patrz. To Jacobsen – wskazuje na belkę, na której zasiada Anders. Obserwujesz jak Johan patrzy na szczyt Vikersundbakken. Mruży oczy. – Słyszysz? – pyta, gdy Jacobsen sunie po rozbiegu. Patrzysz na niego jak na wariata. Masz słyszeć zgrzyt nart o tory? Ale nagle do twoich uszu dociera TEN dźwięk. Gdy narty z impetem uderzają o zeskok i rozlega się burza oklasków. Brzmi jak jeden złożony dźwięk. Jak piosenka.

- Na górze to słyszą? – pytasz. Johan kiwa głową.

- Inaczej. Tam to zupełnie inny dźwięk. Taki dźwięk strzaskanych marzeń dla tych na dole, dla nich znaczy, że dzień próby już nastał.

- Pójdę po herbatę – mówisz. Znikasz w tłumie. Odwracasz się po chwili i widzisz, jak Johan, wpatrzony w kolejnego przedskoczka na rozbiegu, kiwa głową sam do siebie.

***

Czujesz się zbędna. Wracasz do hotelu niesiona rzeką kibiców. Jeśli nagle chciałabyś zmienić kąt natarcia, skończyłoby się źle. Trzymasz Johana pod rękę. Dzień typowo nie taki, jaki każdy kibic sobie wymarzył. Tysiące serc schodzących ze skoczni bije nieco wolniej i mniej radośnie niż, na co dzień. Johan prosi, żebyś nie była porywcza. Nie będziesz. Współczujesz i jest ci niesamowicie smutno. Najchętniej zamknęłabyś się w swoim pokoju i przeryczała całą noc. Johan spogląda na ciebie jakby widział cię po raz pierwszy. Odwracasz się. Nie będziesz mu tłumaczyć.

Atmosfera jest, jaka jest. Większość siedzi przy stole i popija herbatę. Nikomu nie smakuje. Nikt się szczególnie nie wyróżnia. Te same miny, te same spojrzenia. Nikt nie przewraca oczami. Wszyscy wyglądają nieswojo. Nie ma z nimi Romoerena ani Stoeckla. Obaj wyszli. Nie widziałaś żadnego od powrotu ze skoczni. Chciałabyś zobaczyć obu, ale chyba się nie doczekasz. Jako pierwsza odstawiasz kubek i wstajesz. To samo robi Hilde. Chętnie wyszłabyś gdzieś na jakiś spacer, żeby odreagować, ale to może zburzyć święty spokój, a przynajmniej jego pozory. Wszyscy patrzą na ciebie wyczekująco. Są ciekawi, co zrobisz.

- Idzie ktoś pobiegać? – pytasz, bo to jedyne co w tej chwili przychodzi ci na myśl. Fannemel ma taką minę, jakby chciał się histerycznie roześmiać.

- Idę – postanawia Johan. Velta niepewnie, ale jednak potakuje. – Ale tak teraz?

- A co to przeszkadza? I tak się tu nie przydamy…

- Znaczy... No tak. Ale jak wrócą i nikogo nie będzie…

- Jak to nikogo? Oprócz ciebie i Rune, nikt się nie deklarował na jakieś spacery po nocy.

- To my z Fannim też jedziemy – ogłasza Tom. Johan kiwa jakby to właśnie przewidywał. Cała grupa powoli dopija swoją herbatę. Potem wszyscy wstają, by w mozole udać się ku wyjściu. Obywa się bez niespodzianek, bo w drzwiach wyjściowych nie natykacie się ani na trenera, ani na Bjoerna. Powoli ruszacie przed siebie. Po drodze mijacie Polaków wracających z pizzy. Oglądasz się za siebie. Większość idzie jak na ścięcie..

- O tej porze wam się na spacerki zebrało?! – ten głos was wszystkich paraliżuje. Unosisz głowę, a wtedy większość skoczków mija cię w szaleńczym pędzie. Widzisz jakąś znajomą twarz. Zaraz zasłaniają ją skoczkowie, niezwykle rozemocjonowani i zaskoczeni.

- Dzień dobry trenerze – uśmiechasz się w końcu, gdy przypominasz sobie, że znasz tę twarz. Jej właściciel był częstym gościem w waszym domu, zanim Johan się wyprowadził.

- Edith! – Mika Kojonkoski we własnej nieprzeciętnej osobie, gotowej pouczać w każdej chwili dnia i nocy. Przytakujesz zamaszyście, prowokując pytanie Toma czy aby na pewno nie potrzebujesz kołnierza ortopedycznego. Geniusz, a nie diabeł tkwi w szczególe. W konsekwencji niezwykłego spotkania, nici z włóczenia się po mieście. Wyjście kończy się rozmową z Miką, który nieopatrznie zawędrował w okolice hotelu w Vikersund. Wracacie po północy, gdy ci, którzy zostali już śpią a ci, którzy wrócili, właśnie się do tego przygotowują. Na widok snującego się po korytarzu Romoerena, dopada cię martwica umysłu.

- Herbatę robisz? – pyta Johan. Pytanie brzmi głupio, chociaż Romoeren istotnie unosi nad głowę czajnik do połowy wypełniony wodą. Pytanie niesie się echem przez całą długość skrzydła hotelu.

- Zgubiłem... słuchawki zgubiłem  – Wpadasz w pierwsze drzwi, jakie masz pod ręką. Zaraz z tych drzwi wychodzisz. Johan wskazuje ci właściwy pokój. Dziękujesz skinieniem głowy. Nie wiesz, co dzieje się dalej. Zdecydowanie za dużo .Zasypiasz zanim wraca Johan. Nie wiesz, kiedy wraca. Nie obchodzi cię to. Przynajmniej tej nocy. 

***

Przerwa była długa, zainspirowałam się bardzo, pójdzie lepiej albo wcale nie pójdzie :D