ROZDZIAŁ 5

Bohaterów już nie ma. Nie ma i nigdy nie będzie. Nie zakwalifikowali się do naszej czasoprzestrzeni, albo zakwalifikowawszy się, nie sprostali oczekiwaniom. Bohaterowie byli. I wtedy świat był wspanialszy. Trudno jest pogodzić się z tym, że z dnia na dzień świat staje się bezbarwny. Ostatni bohater stoi w drzwiach pokoju z walizką, która już nigdy nie pojedzie na zawody. Rzeczy z walizki zalegną na dnie jakiejś szafy. I nic nie będzie już takie jak wcześniej.

- Cześć Szczeżuja. Do zobaczenia w domu – półuśmiech. Oddychasz głęboko. Nie odwzajemniasz uśmiechu. Boisz się, że kąciki ust zamiast w górę, powędrują w dół. A nie chcesz tego najbardziej na świecie.

- Słucham? – dziwi się Vegard. On właśnie ubiega twoje słowa.

- Miło mi. Szczeżuja jestem – podajesz mu dłoń, uśmiechając się nerwowo. Właściwie nie wiesz co on tu robi, ani jak się tu znalazł. Nie przypominasz sobie, żeby wpadł oknem, bo w drzwiach od kilkunastu minut stały walizki Johan, czyli bariera niepozwalająca na przeniknięcie na korytarz.

- Co to Szczeżuja? – irytuje cię to. Wskazujesz drzwi tak subtelnie, że Vegard spogląda z przestrachem na Johana. Ten kiwa tylko głową i nieco odsuwa walizki. Gdy Sklett go mija, Johan może pokusić się o wyjaśnienie:

- To mięczak taki. Taka małża. Zazwyczaj ma taki sam humor jak Edith.

- Dzięki szczurze – warczysz, ale gdy tylko Vegard znika w horyzontu, dopadasz brata i mocno go przytulasz.

- Mięczak – cieszy się Johan.

- Nie. Szczeżuja – odpowiadasz – Nie chcę żebyś wracał do domu.

- Oczywiście. Pomieszkam jeszcze u siebie, ale potem… EJ! Ty chcesz, żebym wcale nie wracał?! Bo ty już wiesz, że będę chciał odzyskać pokój!

- Mój pokój?!

- Mój pokój!

- Dobra. Cicho. To smutne, że już... już...

- Jak wrócisz do domu to będziemy biegać na nartach. I pojedziemy sobie gdzieś. I pobędziemy sobie długo, długo, długo w jednym domu i będziesz mnie miała dosyć. I…

- Błagam. Ty mi powiedz, że mnie tu nie zostawiasz i tak sobie żartowałeś. Dawaj walizę i rozpakowujemy.

- Edith, jesteś niepoważna.

***

Trzy dni. Dzień w dzień. Trzy dni w towarzystwie tych zmieniających się ustawowo wariatów i mówisz sobie dość. Od trzech dni nie myślisz o niczym innym tylko o Johanie i reakcji rodziców. Od kilku dni nie masz z nimi kontaktu. Nie masz, bo nie chcesz. Słuchać tych słów rozdzierających serce. Tego jak matka płacze do słuchawki i błaga drżącym głosem, żebyś przemówiła bohaterowi do rozumu. To o tyle niesprawiedliwe, że żyją tylko jego życiem, ale o tyle sprawiedliwe, że tak naprawdę nigdy nie chciałaś mieć takiego życia, jakie on ma. Prawda. Zazdrościłaś mu sukcesów, sławy i uznania. Tego zamieszania wokół niego – wcale.

Przypominasz sobie jeden szczególny dzień, kiedy podeszłaś do drzwi i oślepił cię błysk fleszy. Wtedy Johan, zauważywszy twoje przerażenie, gdy się odwracałaś, wyminął cię w drzwiach i pognał do dziennikarzy. Wówczas byłaś na niego wściekła. Twierdziłaś, że CHCIAŁ pogadać z reporterami i wykreować się w wielkim świecie. Potem zrozumiałaś, że wyprowadzka była jedynym rozwiązaniem, jakie brał pod uwagę żeby cię chronić. Robił to dla ciebie. Zawsze miał na uwadze twoje szczęście i czasem byłaś dla niego ważniejsza niż sukcesy. Ale duma założyła ci okulary, które dopuszczały tylko jedno światło do twoich oczu.

W każdym razie. Po trzech dniach obijania się wśród rozmów na tematy bardziej lub mniej ci znane – masz wszystkiego po dziurki w nosie i zaczynasz dopuszczać do siebie myśl, że musisz się szybko zabrać za wywiady ze sztabem. Jako następny punkt w planie, figuruje powrót do domu – szybko, łatwo i przyjemnie. Ale niestety sztab… No właśnie. Sztab woli z tobą rozmawiać o wspaniałym serniku ciotki Halinki, niż na tematy czysto sportowe. Łapiesz Vilberga, ale ten ponoć jest zmęczony. Tak zmęczony, że w połowie opowiadania o wszelkich aspektach funkcjonowania serwismenów może zasnąć i zacząć chrapać, lunatykować lub grać w golfa. Nie chcesz być ofiarą, nie chcesz słuchać ani patrzeć. I tak naprawdę wcale nie miałaś zamiaru tu jechać. Judith nie odbiera tak jak nie odbierała od momentu kiedy Johan zaproponował taką a nie inną pomoc w projekcie.

Jakoś wieczorem, (kiedy wiesz, że kolejny dzień zmarnowałaś koncertowo) przychodzi SMS. Autor: Johan.

„Obowiązkowo stawiasz się na trybunach. Obowiązkowo- powtarzam”

Mrugasz gwałtownie, a widzący to Fannemel pyta, czy nie zdziera ci się rogówka. Odpowiadasz kulturalnie, że oczywiście NIE. Fannemel rozregulowuje się psychicznie.

„Będziesz? Przyjeżdżasz na skoki?”

W oczekiwaniu na odpowiedź, w podskokach ruszasz do trenera. I w tak nieoczekiwanym i szczęśliwym momencie, nadchodzi kataklizm zapowiadany przez Johana. ZATRZĘSIENIE. Jedno wielkie, cholerne zatrzęsienie. W pierwszym starciu w drzwiach z Romoerenem nie masz najmniejszych szans.

- O MATKO BOSKA ŚWIĘTA!!!!!! – zakrzykuje gladiator zbierając szczątki swojej ofiary – ciebie – z progu. Kręci ci się w głowie. Najchętniej huknęłabyś delikwenta między oczy, ale nie chcesz kompromitacji, gdy świat rozjeżdża ci się w pięćdziesięciu kierunkach jednocześnie.

- Jest iiiiiiiiiiiiziiiiiiiiii. Puszczaj wredna skandynawska kreaturo – mówisz spokojnie – Mam dwie narty w kącie pokoju i nie zawaham się ich użyć. - Przychodzi wiadomość od Johana.

„Podaję namiary na właściwą trybunę…”

Ale wtedy Bjoern zabiera ci telefon i dzikim wrzaskiem informuje kolegów, że Johan Remen Evensen jednak nie do końca zwariował i wybiera się do nich na wielkie kibicowanie. Ale wtedy to do ciebie trafia. Wieszasz się na przypadkowym ramieniu. Jest ci trochę słabo, przez połączenie SMS’a ze zderzeniem z BER’em.

***

Szczęśliwego NOWEGO ROKU 2013! 

Spełnienia najskrytszych marzeń, stawiania sobie kolejnych celów do osiągnięcia, dużo sił by pokonać codzienne trudności, mnóstwa uśmiechów i wszystkiego co sprawi, że nadchodzący rok będzie wspanialszy niż wszystkie ubiegłe lata!