ROZDZIAŁ 11

Trzeba zacząć grać. To najważniejsza rola w twoim marnym życiu. Trzeba grać, żeby coś osiągnąć. Ale należy grać uczciwie. Dlatego ta gra zadecyduje o sukcesie. Gra podobna do życia, bo chcąc nie chcąc bawicie się w życie. Gra której nie da się przećwiczyć.

Johan niecierpliwi się. Po raz kolejny sięga żeby na ciebie zatrąbić. Ale żeby gra nie wyglądała podejrzanie, ty jeszcze planowe 40 sekund spędzisz uwieszona na szyi Romoerena. To kolejny moment, kiedy masz zamiar uderzyć go w twarz, bo sytuacja cię przerasta i (co tu dużo mówić) krępuje. Warczysz na niego, z czołem przyciśniętym do przedramienia (wyżej nie sięgasz ze swoimi 156 cm wzrostu), tak żeby nie widzieli jak wściekła jesteś. On specjalnie, jak na złość unosi głowę i się uśmiecha, też w rzeczy warcząc. Siłą woli doprowadzasz się do porządku, bo gdy nagle wystrzelisz w stronę samochodu Johana, nikt w te bujdy nie uwierzy. Kiedy odsuwasz się, jesteś już blada jak ściana i w miarę spokojna.

- Do zobaczenia Edith. Będziemy trzymali kciuki.

Johan na twój widok uśmiecha się z politowaniem. Może myśli ‘ to minie, z Romoerenem zawsze tak’, a może wcale nie myśli. Zamiast skomentować złośliwie ten incydent, przez który głupio ci przed samą sobą, pyta czy jesteś pewna, że chcesz wystartować.

- Chcesz się tylko rozczarować? – kończy myśl – Jesteś samoukiem. Biegasz bez określonego stylu i już w pierwszym biegu zostaniesz zdyskwalifikowana. Dlaczego jesteś taka naiwna? Chcesz wszystkim udowodnić, że jesteś najlepsza. A przecież oboje wiemy, że nie jesteś. Nie masz dobrego sprzętu, nie masz gdzie ćwiczyć, nie masz, z kim ćwiczyć…

- Johan. Właśnie ten temat chciałabym poruszyć. Ja wystartuję w Drammen i jeśli stwierdzisz, że nic ze mnie nie będzie, to zrezygnujemy z tego. Ale jeśli zobaczysz dla mnie jakąś szansę, to czy nie zechciałbyś zostać moim trenerem?

- Trenerem? Ja nie znam się na biegach. A twój kręgosłup?

- Kręgosłup trzymał się 22 lata, więc jeszcze trochę wytrzyma.

- I tu wracam do tezy. Jesteś naiwna. A trener… Mógłbym ci kogoś poszukać. Kogoś, kto zna się na rzeczy… ale tobie nie o to chodzi, prawda?

- Powiedziałeś, że potrzebuję zatrzęsienia. Ale myliłeś się. Ja nie potrzebuję zatrzęsienia. Dzięki mnie to świat dozna zatrzęsienia. Stanę na podium. Ja. Samouk bez trenera ‘znającego się na rzeczy’. Rozumiesz?

- Czekaj, czekaj. Należysz do jakiejś sekty czy jak? Od kiedy to wierzysz w cuda? To przez Bjoerna?

***

Szykują się wielkie zmiany. Za ich zwiastun można uważać jednego z dawnych bohaterów, który przechadza się między ludźmi z aparatem w dłoni. Czy znasz tego człowieka? Znasz doskonale, a może tylko tak sądzisz. Bohater, którego już nie ma, a który staje przed tobą i pstryka zdjęcie centralnie przed twoim nosem, ma na imię Johan. Johan. Fotograf, chyba jedyny, który potrafi uchwycić twój profil, gdzie wyglądasz jak konsumujący przedstawiciel bydła rogatego. Jesz właśnie paluszki – wasze śniadanie, więc właściwie nic dziwnego, że poruszasz twarzą. Niemniej jednak ujęcie jest okropne, a Johan spogląda na nie, raz po raz wybuchając śmiechem. Gdy zaczyna monolog, w którym pojawia się zestawienie słów ‘mama’, ‘zdjęcie’, ‘ramka’ i ‘komoda’, rzucasz się za nim z zamiarem wyrwania mu aparatu. W tym rozgardiaszu zapominasz na chwilę o biegu i o tym, że ma się on zacząć za godzinę, a ty nawet nie za bardzo jesteś rozgrzana…

- Gotowa mite? – pyta Johan. Jeden kącik ust wędruje w górę. Mimo to, w jego oczach jest jakiś niezdefiniowany niepokój. Unosisz kciuk do góry i uśmiechasz się szeroko. Wiesz doskonale, że chodzi mu o kręgosłup. Słaby, naruszony przed kilkoma laty, kręgosłup.

- Gotowa. Dziękuję, że tu jesteś – zarzucasz mu ręce na szyję i w tym geście już nie ma takiego dystansu, jaki był w przypadku Romoerena. Kiwacie się chwilę na boki, jak dwójka, nie do końca świadomych świata, dzieci. A gdy tylko Johan się oddala, zauważasz trasę wijącą się jakby w nieskończoność… za horyzont.

Jesteś niższa od przeciętnej biegaczki. Jesteś jednak szybsza, ale za to mniej wytrzymała. Czym masz nadrabiać ten brak? Doświadczeniem, którego nie masz? Wsparciem, którego otrzymujesz tyle, co kot napłakał? Wiarą w cuda? Optymizmem? Myśleniem o celu? Chłodem i ufnością we własne możliwości. I to widzi Bjoern spoglądający na Drammen zza szklanego ekranu.

***

- Myślałem, że biegi cię nie interesują – wzdycha ciężko Bardal, skazany na godzinę towarzyszenia Bjoernowi w oglądaniu właśnie biegów narciarskich.

- Bo nie interesują… ARGH! Edith traci na zjazdach... Co nazbiera na bez… HEJ! Gdzie z tą KAMERĄ NO?!

- Zasłaniasz mi telewizor. Odejdź spod ekranu, bo popsujesz sobie oczy…

- Mówisz jak moja matka – fuka Romoeren – O! Widziałem Johana!

- Johana? – interesuje się Anders – A Edith nie widziałeś?

- To aluzja czy pytasz szczerze? – nagle Romoeren wystrzela w górę jak rażony prądem

- Aluzja, Bjoern… Aluzja.

- Ed jest 35 – mówi Romoeren – Aluzja? Iluzja. Iluzja, jaka ta kobieta jest chora z dumy. Znajdź mi takiego człowieka, co to stworzenie powstrzyma.

- Ile ich startowało?

- Chyba z 50. Ona jest, mówię ci, nie wiem, jaka. Ludzkie pojęcie przechodzi. Zobaczysz. Zobaczymy się na imprezie u Evensenów, jak Edith będzie świętowała pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata. Edith Evensen – Zwycięzca Samozwaniec.

- Spokojnie Bjoern. Opanuj nerwy. – Anders bierze to na serio, ale chociaż to tylko element gry Bjoerna, to sam zainteresowany jest szczerze zadowolony. Edith widzi efekty, on widzi efekty. A chłopcy już zaczynają na nich podejrzanie patrzeć. Ale nie, nie osobno na nią a osobno na niego. Na nich razem. Bo to jest ten drugi plan Bjoerna.