ROZDZIAŁ 2

Świergot mamy stojącej w progu, zrywa was na równe nogi. Czas nagle przyspiesza, gdy twoja szafa zaczyna być szturmowana. Wygląda to wzorcowo. Jak profesjonalny szturm matki na szafę córki. I owszem, gdyby ta szafa nie należała do ciebie, to chwyciłabyś aparat i uwieczniła niecodzienną sytuację. Po zerknięciu na stojącego obok i drapiącego się po głowie, brata, utwierdzasz się w przekonaniu, że i on nie pogardziłby takim zdjęciem w swojej kolekcji.

Stoicie sobie jak dwa pocieszne głupki i patrzycie to na znikającą w półkach z ubraniami mamę, to na torbę, która zamiast się samoistnie napełniać złożonymi w kostkę ubraniami, leży niewzruszona pod szafą. Zastanawiasz się, czy w życiu zawsze będziecie takimi niedojdami. Spoglądasz na rozglądającego się bohatera i stwierdzasz, że zawsze. Wyganiasz cały komitet pakująco-gapiący się w torbę i zaczynasz doprowadzać swoją szafę do ładu. Ktoś stojący za drzwiami sekunduje ci poprzez tłuczenie w drzwi i zaczynasz kwestionować umiejętności tłuczka rodzicielki.

- Potrzebujesz czegoś? – pytasz, otworzywszy drzwi. Johan mierzy cię wzrokiem.

- Nie, to ty czegoś potrzebujesz – stwierdza.

- Ja? Mi czegoś brakuje? – wymija cię w drzwiach, kręci się chwilę po pokoju, uśmiechami rzuca od ściany do ściany. W końcu okręca się na pięcie, celuje w ciebie palcem i mówi:

- Zatrzęsienia – a wtedy trafia do ciebie, że masz brata wariata nie z tego świata. Pozycja Bonda i palec wskazujący, niemal wydziobujący ci oko. Kiwasz głową, bo lekarz kazał przytakiwać, po czym odsuwasz rękę bohatera tak, żeby jego palec wskazujący, nie stanowił zagrożenia dla twoich oczu.

- Zatrzęsienie to ja mam co rano. Możesz nie pamiętać, ale tu, w tym domu, rewolucje są na porządku dziennym.

- Potrzebujesz innego zatrzęsienia – widząc, że na tego typu rozmowy nie masz siły, spuszcza z tonu i zagląda ci do szafki – Masz tu jakieś jedzenie?

Zastanawiasz się nad ideą zatrzęsienia. Johan nie wygląda na kogoś, kto potrafiłby ci wytłumaczyć, co miał na myśli, mówiąc „zatrzęsienie”. Właściwie dla każdego z was, definicja tego rzeczonego „zatrzęsienia” jest inna. Może i macie podobne zdanie w wielu sprawach, ale na pewno nie w tej. Jesteście innymi ludźmi. Spoglądasz na wasze wspólne zdjęcie, na które od dłuższej chwili patrzy Johan. Mimo, że zawieszone w kącie nad łóżkiem, stanowi najważniejszy element twojego pokoju. Na tej fotografii jesteście tuż po przeprowadzce do Trondheim. Siedzicie na tarasie u boku jednego z psów. Próbujesz przypomnieć sobie jego imię. Z dezaprobatą kręcisz głową.

- Clifford – mówi ten stojący obok ciebie, nawet nie zaszczycając cię spojrzeniem. Jest mu tylko i wyłącznie przykro. Chciałaś o wszystkim zapomnieć i skupić się na tym, co jest teraz i co niedługo będzie. Wyszło aż za dobrze i zaczynasz tego żałować. Szybko usprawiedliwiasz się w myślach – nikt nie jest idealny. Nawet Johan. – Masz pół godziny – oświadcza w końcu i wychodzi. Widocznie nie widzi sensu w kontynuowaniu tej rozmowy. O ile można było nazwać rozmową to, co przed chwilą odstawiliście.

Spoglądasz na zdjęcie. Wtedy jeszcze nie trzymałaś nikogo na dystans. Radziłaś sobie ze wszystkim i stwarzałaś jeszcze pozory szczęścia. A może wtedy jeszcze mogłaś nazwać to szczęściem? Miałaś w końcu 11 lat i pstro w głowie. Kto widział, żeby taki dzieciak stwarzał pozory szczęścia? Byłaś szczęśliwa. Ale potem zniszczyła cię niezaspokojona ambicja. Nic nie mogłaś na to poradzić. Nieprawda. Mogłaś, ale tego nie zrobiłaś. Kiedy wyciągali ku tobie dłonie, ty uniosłaś się honorem. Postanowiłaś, że sama wszystko osiągniesz.

- Johan? – mówisz. W pokoju nie ma nikogo poza tobą i twoją pustą torbą. Ganisz się w myślach. Chwile słabości. Nie powinnaś była dopuszczać do siebie najmniejszych wątpliwości. Wytrwale. Do celu.

- Wołałaś mnie? – w drzwiach pojawia się ta sama głowa, która przed chwilą wyszła.

- Taak. Siadaj. Powiesz mi, na czym ta wycieczka ma polegać– uśmiechasz się promiennie. Chłopak przytakuje, wyraźnie zadowolony. Wpuszczasz go do środka, zrzucasz z łóżka piętrzące się sterty ubrań i ponownie zabierasz się za pakowanie bagażu.

- Tak mało? – dziwi się, widząc, że zmieściłaś się w torbę. Przyznajesz.

- To był pomysł Judith. Wcale nie mój. Nie chciałam jechać. Nie chciałam tych pieprzonych wywiadów dla jej korzyści. Dlaczego nie weźmiesz JEJ?-  Wyrzucasz z siebie, poważniejąc. Johan przygląda ci się, jakbyś była chora. Obchodzi cię dookoła. Dotyka czoła dłonią. Na koniec oględzin, wyjmuje z kieszeni latarkę i błyska ci nią prosto w oczy.

– Źrenice działają, czy jak to się tam nazywa – mruczy, po czym wybucha śmiechem – Boże. Wcale nie musisz jechać, jeśli nie chcesz.

- Tylko co ja jej powiem? – prezentujesz delikatny półuśmiech. – Że się boję? Przecież ja się nie boję. Nigdy się nie boję -  ten niepozorny szczurowaty brat kiwa głową. Jedno trzepnięcie w ramię, mające rozgonić gęstniejące powietrze jest tylko marnym wstępem do poważnej bitwy na poduszki. Lejecie się kilka minut. Jednocześnie wskakujecie na łóżko i wtedy to nieszczęsne łóżko musi ogłosić upadłość. Upadłość ogłaszacie i wy. Huk niesie się echem po całym domu. Jest jedna złamana noga. Na szczęście nie twoja, ani Johana. Tylko łóżka. I gdy nerwowo klękacie nad tą złamaną kończyną najlepszego czworonożnego przyjaciela człowieka, po schodach rusza rodzicielka. I katastrofę zwiastują wszystkie drzazgi, układające się w „I’ll kill you”. Ale wtedy, pod dom podjeżdża zbawienie.

- CHOLERAA! – jęczy Johan – Dokończ pakowanie. Migiem.Ja idę zagadać chłopaków.

- O matko – szepczesz i matka jak na zawołanie staje w progu.

- A co wyście tu zrobili? – łapie się za głowę. Ty też masz ochotę to zrobić. Wstajesz z miną niewiniątka. Johan zręcznie wymija panią domu i biegnie na złamanie karku po schodach.

- Hamak – mamroczesz jak niespełna rozumu i zbierasz rozwalone po podłodze ubrania.. Po chwili rzucasz to zajęcie i łapiesz nadal pustą torbę. Ładujesz do niej kilka zeszytów. Oceniwszy sytuację krytycznie (bo inaczej nie można, gdy torba jest kwadratowa od zawartości i nic nie gwarantuje, że da się założyć na ramię), przerzucasz wszystko na fotel. Johan zaprasza kolegów na herbatkę. Matka natychmiast podejmuje decyzję. W pojedynku : żale do córki o rozwalone łóżko vs. porozbijana porcelana od teściowej, wygrywa to drugie, czemu trzeba jak najszybciej zapobiec.

***

Zdecydowanie lepiej to wszystko się prezentowało w styczniu. Jest źle a nawet gorzej.