ROZDZIAŁ 3

Pozostaje ci zejść z torbą i podać rękę każdemu raczącemu się herbatką w twojej przestronnej kuchni, tysiące razy powtarzając swoje imię, którego i tak nikt nie zapamięta. Potem musisz jeszcze zapamiętać wszystkie imiona zebranych i zestawić je sobie z twarzami, żeby nie wyjść na sklerotyka. Co z tego, że ich jest więcej? Oglądasz te ich zawody, kiedy tylko masz okazję i ich kojarzysz. Masz obowiązek kojarzyć! Słyszysz jak jeden z zebranych chwali herbatkę (!) mamy, a ta w odpowiedzi świergocze „No czy ja wiem, czy taka dobra?”. Przewracasz oczami. Rodzicielka jest łasa na komplementy. I w przeciwieństwie do ciebie, ma doskonałą pamięć. Więc ten, który pochwalił jej herbatkę, już zawsze będzie mile widziany w tym domu.

Próbujesz podnieść torbę. Próbujesz – to dobre słowo. Oczami swojej wyobraźni widzisz, jak stajesz u szczytu schodów z tym nieszczęsnym bagażem, który chwilę potem uzyskuje przewagę i ciągnie cię w dół. Lądowanie na pewno bez telemarku, ale za to sędziów 5 razy tyle, co trzeba. Jak dobrze pójdzie to będzie 1. Pierwsza wybita jedynka. Jak Johanowi znudzi się czekać, to sam przyjdzie na górę i od razu zostanie obarczony torbą… Ale, ale. Jesteś silna. Po co pomoc?

Deska snowboardowa idealnie sprawdza się w roli taśmy bagażowej.. Torba, ostrożnie ułożona na tej desce i dodatkowo do niej przymocowana paskiem, zjeżdża na dół chwilę przed tobą. O tyle dobrze, że zejście ze schodów nie jest widoczne z kuchni. Szybko rozplątujesz swój bagaż z potrzasku. Dumna z siebie. Tak wkraczasz do pomieszczenia gromadzącego kilkunastu ludzi. Że są szaleni, zauważasz od razu, gdy na myśl nasuwa się stwierdzenie, że Johan do nich pasuje. Od razu wiesz, kto pochwalił herbatę. Mama skacze dookoła niego z jakimś ciastem, a on zapiera się, że nie może. Wygląda to ładnie, bo reszta siedzi sobie w kółeczku, wodząc wzrokiem za maminym talerzykiem ze słodkościami. Reszta jest ewidentnie niedożywiona. Zmieniasz taktykę. Wślizgujesz się pod tacę z ciastkiem. Kroisz to wszystko, przekładasz na talerzyk i częstujesz resztę, przy okazji wspominając jak masz na imię. Wyglądają na zadowolonych.. Przysiadasz sobie gdzieś między bratem, czyszczącym talerzyk, a Vilbergiem, wyrywającym Vegardowi jedno z ostatnich ciastek. Jeszcze nikt nie orientuje się, że na nikogo nie trzeba czekać, bo ta, na którą czekali, już jest. Uświadamiasz im to po jakichś 20 minutach, kiedy mama zabiera się za przygotowywanie obiadu.

- Kto ostatni ten w nogach! – wykrzykuje Johan, a wszyscy zgromadzeni zaczynają się niesamowicie spieszyć. To tajne hasło musi mieć jakieś równie tajne, nieprzyjemne konsekwencje, skoro, zanim komukolwiek powierzasz ciężki bagaż, połowa łapie równowagę na schodach. Nie masz jak się z nimi ścigać.

- Biegnij! – słyszysz nagle i ktoś popycha cię w stronę drzwi, jednocześnie odbierając bagaż. Nie trzeba ci dwa razy powtarzać. Domyślasz się jak to musi wyglądać, ale nie zatrzymujesz się. Wpadasz do samochodu razem z Vegardem. Na początku trafiacie w drzwi jednocześnie, potem on ustępuje. Wpychasz się na jakieś wolne siedzenie i… przypominasz sobie o bagażu…

- Zaklepane raz dwa trzy i wszystkie wasze wyliczanki. Rezerwacja na dwa siedzenia!

- Nie ma tak! – protestuje Johan – Ciesz się, że masz jedno a nawet powiedzmy, że pół, bo…

- Chodź. Musisz mi zabrać torbę. – nakazujesz – Albo chociaż narty.

- A to nie oddałaś Romoerenowi? – dziwi się, wskazując palcem za szybę. Tam Bjoern rzeczywiście zmaga się z całym twoim ekwipunkiem. Masz zamiar wysiąść, ale Vegard zapewnia cię, że potem nie wrócisz na to miejsce, bo on zajmuje wszystkie wolne. Ulegasz wobec tego argumentu. Zresztą Romoeren szybko kończy batalię z torbami efektownym trzaśnięciem w bagażnik. Nie wiadomo, kiedy samochód rusza. Nie wiadomo, kiedy Romoeren daje radę wskoczyć na siedzenie obok kierowcy. Nie wiadomo, kiedy zostawiasz za sobą dom, ulicę i stojącego na nim ojca, który wymachuje tym w końcu odnalezionym cudem.

Życie w pudełku pełnym wariatów wcale nie jest fajne, gdy orientujesz się, że gadają z zaangażowaniem jakieś 24/dobę. Bez przerwy na picie i jedzenie. Wkładasz słuchawki. Wyjmujesz jakieś przekserowane materiały. Nic. Johan wrzeszczy ci nad uchem o termosie z herbatą. Ktoś rzuca tym termosem w jego stronę. Cisza zapada, gdy Fannemel zauważa jakiegoś owada pod swoją torbą. Zmrożone biedactwo ucisza cały team, który planuje wyprawić mu pogrzeb. Na temacie stypy, cisza być ciszą przestaje. Co ciekawsze pomysły zostają nagradzane salwami dzikiego śmiechu. Właściwie po tym, jak Bardal owija owada w chusteczkę, sama zaczynasz chichotać. Vegard chce się podjąć lulania. Vilberg uświadamia go, że nieboszczyków się nie lula. Johan proponuje kremację zwłok. Zaczynają się poszukiwania zapalniczki. Że żaden nie pali, okazuje się problemem.

  Masz zaszczyt doczekać momentu, gdy już prawie wszyscy śpią (prawie ze wskazaniem na Sklett’a i kierowcę). Szczerze, chcesz dołączyć do większości i obudzić się rano. Uniemożliwia ci to poświata z Playstation w dłoniach Vegarda. Po kilkunastu minutach oczekiwania na ewentualną kapitulację skoczka w wyścigu samochodowym, zaczynasz zaglądać mu przez ramię, co jest o tyle skomplikowane, że ten trzyma swoją zabawkę na kolanach i strasznie się garbi. Gdy orientuje się w końcu, że z niejakim entuzjazmem kibicujesz temu samochodowi po lewej, stwierdza, że jesteś wariatką.

- Coś ty taka zmarnowana? – pyta na koniec i wyłącza Playstation. Błogosławieni ci, którzy dali Vegardom Haukoem Sklettom wycisk, zmuszający do regeneracji poprzez sen.

- Przestaniesz gadać?! – burzy się ktoś. Vegard zakłada ręce na piersi. Siedzi tak jakiś czas…

- Ty i Johan to… takie normalne rodzeństwo? – pyta w końcu

- Nie. Takie pi razy drzwi patologiczne.

- Aaa… Bo wcale niepodobni – wzdycha sobie ciężko – A ten…

- Cicho miało być?! – warczy ten sam obudzony głos.

- Dobranoc mówiłem!

- Dobranoc.– chichot budzący połowę skoczków. Nie śmiejesz się ty, nie śmieje się Vegard, bo gdy ktoś włącza światełko, masz wrażenie, że on to bardziej chce płakać; nie śmieje się również kierowca – w tej roli Vilberg. Ze śmiechu wyje siedzenie obok kierowcy. Johan rzuca w tamtą stronę jakimś bliżej nieokreślonym przedmiotem.

- Idiota! – wkurza się Bardal. Światło zostaje wyłączone. Skoczkowie warczą sami do siebie.

- Właściwie to już wiem, dlaczego taka zmarnowana jesteś – potakuje Sklett – Ale taka terapia szokowa to jak szczepionka działa.

-- Nie lubię szczepionek

- Bjoern? Słyszałeś? Nasza nowa koleżanka cię nie lubi! A tak między nami – szczepionki są fajne... Tylko nieprzyjemne. Ale o takich co budzą 10 facetów naraz to jeszcze nie słyszałem.