ROZDZIAŁ 4

Stwierdzenie „jak z krzyża zdjęta” idealnie opisuje twoje samopoczucie. Vegard na jeden ładny dzień staje się towarzyszem twojej niedoli. Wygląda jakby go coś przejechało. Tym razem nie rzucacie się do drzwi jednocześnie, bo nie macie na to chęci, siły ani powodu. Wychodzicie kulturalnie. Dwadzieścia razy sobie ustępujecie, w końcu zapada decyzja (ponaglani przez Veltę nie macie wyboru. Wyjść musicie, bo was stąd wyciągną) i ty idziesz w drzwi lewe, Vegard w prawe. To zaopatrzenie busiko-samochodu jest tak niewygodne, że boli cię prawie wszystko. Vegard komunikuje ci, że on to właściwie chyba nie jest głodny i zostaje w samochodzie. Masz ochotę go zabić, bo jesteś w połowie wyplątywania się z zasłonki. Wysiadasz, chociaż bardziej pasowałby termin :wypadasz. Przeciągasz się i strzela ci w kręgosłupie. Stjernen oferuje ci niezapomnianą podróż karetką, ale uprzejmie odmawiasz. Okazuje się, że Sklett bredził i wcale nie chodzi o jedzenie. Przemieszczasz się pod prawe drzwi i komunikujesz to samemu zainteresowanemu.

- Jak to? Dojechaliśmy? – dziwi się. Kiwasz głową na „chyba  tak”. Po zajrzeniu do bagażnika uświadamiacie sobie, że wasze torby są już gdzieś hen w czeluściach hotelu. W okolicach wejścia kręcą się Stjernen i Velta, jakoby na was czekali z niecierpliwością. Oblegani przez dziesiątki uśmiechniętych ludzi, nie zauważają waszej ewakuacji. Słowa są zbędne, gdy w drzwiach wpadacie na rozpędzonego Pointnera.

- Nigdy więcej nie kibicuj żółtym samochodzikom – zastrzega Vegard, gdy udaje wam się umknąć przed karcącym wzrokiem austriackiego trenera. – To zawsze nieszczęście przynosi.

Potem kolejno – wspinacie się po schodach, w połowie drogi orientujecie się, że:

a)     nie wiecie na jakie piętro właściwie idziecie

b)     funkcjonuje tu winda

c)      weszliście nie do tego skrzydła hotelu

w drodze powrotnej schodami w dół, wpadacie na Johana. Nie jest zachwycony widząc was w takim stanie. On kieruje was w stronę,, gdzie prawdopodobnie macie pokoje. Idąc we wskazanym kierunku wpadacie na robiącego herbatę Romoerena i on uświadamia was, że pokoje, w których będziecie zakwaterowani, są dokładnie w odwrotnym kierunku. Na pytanie „To co ty tu robisz?” Odpowiada spokojnie:

- Herbatę, bo tylko tu jest prąd – nie macie innych pytań, toteż zostawiacie Bjoerna z czajniczkiem i zawracacie, by zaraz otrzymać upomnienie od Bardala, że on cały czas was widzi na tym korytarzu. Dziwne żeby nie widział skoro sam na nim siedzi. Żeby się nie kręcić, siadacie obok niego. I wtedy pojawia się dobra wróżka trener we własnej osobie, informujący, że to nie ten hotel.

Tenże sam trener ładuje was do busika, czterokrotnie liczy „dla pewności” i po wychyleniu się z pojazdu na kilka sekund, łapie Toma Hilde, po czym zaprasza go do środka i liczy wszystkich po raz ostatni. Bjoern siedzi z czajnikiem, w którym woda ma temperaturę 60 stopni Celsjusza, co skoczek wielokrotnie podkreśla. Reszta siedzi na walizkach, omawiając jakieś kwestie bliżej ci nieznane. Kątem oka zauważasz, że Vegard wkłada PlayStation na sam spód plecaka. Obiecujesz sobie i jemu, że już nigdy nie pokibicujesz żadnemu żółtemu samochodzikowi, choćby cię mieli na kolanach błagać.

***

- A ty gdzie? – pyta Vegard, gdy mijasz go w drzwiach swojego pokoju dzielonego z Johanem. Wzruszasz ramionami i przyspieszasz kroku. – Ej! Edith!

W tym momencie coś jakby cię strzela w tył głowy. Ktoś posługuje się twoim imieniem! Ktoś je w ogóle pamięta! Sekunda wystarczy, żebyś przestała tak wytrzeszczać oczy. Ruszasz z miejsca.

- Idę biegać – mówisz. Masz ochotę uniknąć pytania rodzącego się w głowie Vegarda. Nie ryzykujesz ucieczki, bo nie zamierzasz być dla niego niemiła. Przynajmniej po tak miłym geście.

- Biegasz? – pytanie się pojawia. Jest takie jak zwykle. I odpowiadasz jak zwykle, bo od lat nic się nie zmienia:

- Pierwsze kilometry rwę jak idiotka, z powrotem muszą mnie odholowywać - nie ma w tym krzty kłamstwa. Przypominasz sobie to upokorzenie, kiedy zbierali cię pierwszy raz – ambitną, dumną – z trasy narciarskiej, 15 km od domu. W czasach, kiedy zaczynałaś biegać i zapowiadałaś się na KOGOŚ. Na fenomen. Deklarowałaś, że ciężką harówką dojdziesz do sukcesów…

- Masz złego trenera – ocenia Sklett.

- Nie mam trenera – to sprawia, że chłopak staje w miejscu.

- Nie masz trenera?! To wszystko jasne! Ty nie wiesz…

- Nie pouczaj mnie. Ja wiem lepiej. Jeśli chcesz pobiegać ze mną to chodź. Jeśli masz zamiar dyktować mi co powinnam zrobić, oszczędź sobie fatygi. Nie posłuchałam nikogo. Nie posłucham i ciebie. Nie łudź się.

-…

- Przepraszam. Zestresowała mnie myśl, że jak się zgubię w Oberstdorfie, to mnie już nie znajdziecie.

***

Wracasz, kiedy wszystko jest jasne. Wracasz, kiedy wszyscy żywo dyskutują o tym, co się stało. Wracasz, kiedy pokój, który dzielisz z Johanem, jest przepełniony skoczkami. Gdy wchodzisz z soplami na włosach, trzęsąc się jak w febrze, zauważa cię tylko Stoeckl, który kiwa, żebyś sobie usiadła i nie wałęsała się pomiędzy skoczkami. Wkładasz narty w kąt, z nadzieją że żaden zawiany Norweg nie podpierdzieli ci jedynego źródła satysfakcji. Nawet nie próbujesz wsłuchać się w to jak na zmianę kaleczą niemiecki i angielski. Mówią co kto umie i co kto uważa. Chyba z całego tego towarzystwa, tylko 3 osoby się nie udzielają. Ty, Johan i Bjoern. Reszta przekrzykuje się i zaraz ucisza. Potem ponownie wybucha i jeszcze raz uspokaja.

- Jaki mamy temat? – pytasz na odczepnego. Bjoern spogląda na ciebie wilkiem.

- Wyjście z progu jeśli to ci coś mówi – odpowiedź jest odburknięta. Ukradkiem przewracasz oczami…

- Mam brata skoczka. TO mi COŚ mówi – podkreślasz. Johan jest dumny. Uśmiech ma nieco zbyt smutny jak na niego i tylko czekasz, kiedy szturchnie Romoerena, żeby ten dał sobie spokój. Ale potem… potem wszystko dzieje się zbyt szybko…

- Edith? Musimy porozmawiać – mówi ci, gdy masz zamiar zgasić lampkę. Siadasz więc naprzeciw niego, a on spuszcza głowę. Napięcie wisi w powietrzu… Czujesz, że dzieje się coś dziwnego… I wtedy…

- Chciałem, żebyś wiedziała o tym pierwsza. Obiecaj mi, że nie będziesz histeryzowała.

- C..co się stało? – pytasz, a słowa z trudem przechodzą ci przez gardło. Johan unosi wzrok. Ten zazwyczaj nieco prowokujący, wesoły i intrygujący… Teraz jego oczy nienaturalnie błyszczą. Ta nienaturalność polega na fakcie, że dziwnie drżą i dopiero po chwili odkrywasz, że półmrok jest swego rodzaju maską. Johan ma w oczach łzy.

- Tylko jedno z Evensenów pojedzie do Vikersund w tej roli co miało pojechać.

- Johan!!! – wrzask przetaczający się przez piętro w hotelu, sprawia, że skoczkowie stają w drzwiach swoich pokoi, wyrwani ze snu lub oderwani od innych czynności późno życiowych. Ktoś mający odwagę zapukać do drzwi zza których wrzask się wydobywa, nie otrzymuje zgody na wejście. Świat powoli zakręca. Ktoś wybiega z jakichś drzwi i biegnie po jakichś schodach, łkając jakieś słowa, układające się w jakieś zdania. Ktoś inny biegnie za tym pierwszym kimś, ale zatrzymuje się na jakimś korytarzu widząc kogoś, kto miał odwagę pukać do jakichś drzwi. Ten ktoś jest drugim, który dowiaduje się o jakiejś druzgoczącej zmianie. I to właśnie ten trzeci ktoś rzuca się w jakiś dół po jakichś schodach.

- Johan? Co się stało?

- Zawiodłem was. Kończę ze skokami.

Życie zwalnia kilkaset metrów od hotelu. Zanosisz się szlochem. Nigdy nie podejrzewałaś siebie o takie rzeczy. Nigdy nie sądziłaś, że zapłaczesz, gdy Johan skończy karierę. Przecież mu zazdrościłaś. Teraz zauważasz jaka byłaś głupia. Słyszysz jakieś kroki za sobą. Oglądasz się. Szybko ocierasz łzy dłońmi.

- Co tu robisz? – pytasz zdławionym głosem. Romoeren wzrusza ramionami.

- Nie bądź na niego zła – mówi i podaje ci kurtkę – Dla niego to równie trudne co dla ciebie.

- Jesteś dziwnym człowiekiem – ukrywasz twarz w dłoniach. Płaczesz, nie wiadomo dlaczego właściwie. Przyjmujesz kurtkę i zawracasz. – Nie próbuj mnie pouczać, słyszysz? Teraz pójdziesz sobie do hotelu. Ja muszę…

- Wrócić i porozmawiać z Johanem.

*** 

Ostatnio niewiele rzeczy idzie po mojej myśli. Końca świata też nie było. Pozostaje życzyć zdrowych, szczęśliwych i wesołych ŚWIĄT BOŻEGO NARODZENIA ♥